เคยคิดว่าตัวเองนั้น ไม่มีทางที่จะถูก "ปล่อยทิ้งให้อยู่คนเดียว" แต่จริง ๆ ไม่ใช่เลย คนเราเกิดมาคนเดียว ก็ต้องเดินคนเดียว และต้องตายคนเดียว แต่บางครั้งการที่ได้อยู่คนเดียว กลับฟุ้งซ่าน คิดนู่น ห่วงนี้ สารพัด แต่บางครั้งการที่อยู่คนเดียว ก็ได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริง ว่าเรา รักเค้าจริง ๆ หรือป่าวหล่ะ ไม่มีเขาอยู่ข้าง ๆ ไม่มีใครคอยจูงมือ ให้รู้ไว้ว่าความเหงามันเดียวดาย ในฝูงชน มันเหงา ในความเฮฮา มันมืด ในความสว่างขนาดไหน กลับได้ไปคิดทบทวนว่าเขา คือส่วนเติมเติมเหล่านี้ไหม ความรักมันสั้น แต่มันก็หวานพอที่จะทดแทนความสั้น ความหลงมันยาว แต่มันก็ขมพอที่จะทดแทนความยาว แล้วเราหลงหรือรักเขากันแน่ แล้วเขาเป็นแค่เพื่อนหรือคนที่เรารักกันแน่ ช่วงเวลาที่ตอบได้ก็ต้องมีเวลาที่เปรียบเทียบตอนที่เราได้อยู่กับเขา และเราถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ความรู้สึกมันแตกต่างกันขนาดไหน บอกตัวเองเถิด และถ้ามันอ้างว้าง เหงา มืด ก็จงอย่าปล่อยให้แสงสว่างผ่านชีวิตคุณไปเลย....ขอร้อง เพราะคุณคงต้องเผชิญโลกมืดอีกยาวไกลกว่าที่จะพ้นควา |
วันพุธที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555
สุดท้าย ก็เหลือตัวคนเดียว
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น