รัก กับ หลง สิ่งที่คุณ ควรจะได้รู้

 

....รัก....
เป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจ
ไม่สามารถจะอธิบายความหมายได้
ไม่จำเป็นต้องเคยพบกันมาก่อน
สามารถมาจากความใกล้ชิดได้
ไม่จำเป็นต้องเสียการเรียนเพราะรัก
ไม่จำเป็นต้องมีเวลาให้กันตลอด
สามารถช่วยเหลือกันได้
ความรู้สึกสามารถสื่อหากันได้
รักแท้ต้องไม่มีการล่อลวง
ถ้ารักในวัยเรียนต้องสามารถช่วยเหลือกันได้
บางครั้งไม่จำเป็นต้องเปิดเผย

...หลง...
มาจากความรู้สึก
มาจากรูปร่าง หน้าตา
ไม่ได้มาจากใจจริง
เหมือนถูกมอมเมา
ทำให้เสียการเรียนได้<ข้อนี้ต้องระวังมาก>
ถ้าไม่ศึกษาให้ดีเสียความรู้สึก<ตีความหมายได้หลายอย่าง>
ต้องมีเวลาให้กันตลอดเวลา
อาจมาจากความใกล้ชิดในลักษณะที่ไม่สมบูรณ์
มีโอกาศสูงที่จะเสียตัว
ลักษณะของอาการหลง ที่คุณควรจะระวัง
เมื่ออีกฝ่ายบอกให้ทำอะไรจะทำตาม<ในบางเรื่องที่ไม่สมควรทำ>
จำเป็นจะต้องมีเวลาให้กันตลอดเวลา(ห่างกันนานไม่ได้)
มีการนัดกันบ่อยมาก
มีการคิดถึงกันตลอดเวลา(อย่างเกินปกติ)
ชอบทั้งที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรักเราด้วยใจจริงหรือไม่ 

สรุปอย่างง่ายๆ

        รัก เป็นสิ่งที่อยู่ในตัวเรา ไม่จำเป็นที่จะต้องเปิดเผยให้บุคคลอื่นได้รับรู้ อาจจะเป็นกำลังใจให้ในยามท้อแท้ แต่ หลง เป็นอาการเพียงชั่วขณะเมื่อพบเห็น หรือถูกชักจูง โดยวิธีใดวิธีหนึ่งซึ่งในบางครั้ง เราอาจจะไม่รู้ และมีโอกาศสูงที่จะถูกทำให้เสียตัว

สุดท้าย ก็เหลือตัวคนเดียว

เคยคิดว่าตัวเองนั้น ไม่มีทางที่จะถูก "ปล่อยทิ้งให้อยู่คนเดียว" แต่จริง ๆ ไม่ใช่เลย คนเราเกิดมาคนเดียว ก็ต้องเดินคนเดียว และต้องตายคนเดียว แต่บางครั้งการที่ได้อยู่คนเดียว กลับฟุ้งซ่าน คิดนู่น ห่วงนี้ สารพัด แต่บางครั้งการที่อยู่คนเดียว ก็ได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริง ว่าเรา รักเค้าจริง ๆ หรือป่าวหล่ะ ไม่มีเขาอยู่ข้าง ๆ ไม่มีใครคอยจูงมือ ให้รู้ไว้ว่าความเหงามันเดียวดาย ในฝูงชน มันเหงา ในความเฮฮา มันมืด ในความสว่างขนาดไหน กลับได้ไปคิดทบทวนว่าเขา คือส่วนเติมเติมเหล่านี้ไหม ความรักมันสั้น แต่มันก็หวานพอที่จะทดแทนความสั้น ความหลงมันยาว แต่มันก็ขมพอที่จะทดแทนความยาว แล้วเราหลงหรือรักเขากันแน่ แล้วเขาเป็นแค่เพื่อนหรือคนที่เรารักกันแน่ ช่วงเวลาที่ตอบได้ก็ต้องมีเวลาที่เปรียบเทียบตอนที่เราได้อยู่กับเขา และเราถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ความรู้สึกมันแตกต่างกันขนาดไหน บอกตัวเองเถิด และถ้ามันอ้างว้าง เหงา มืด ก็จงอย่าปล่อยให้แสงสว่างผ่านชีวิตคุณไปเลย....ขอร้อง เพราะคุณคงต้องเผชิญโลกมืดอีกยาวไกลกว่าที่จะพ้นควา

อกหักเมื่อรักต้องจบ

ความอ้างว้างไม่ได้โหดร้ายอะไรนัก มันก็แค่ช่วงเวลาที่เธอควรใช้มันให้กับตัวเอง หลังจากที่วุ่นวายไปกับชีวิตคนอื่นมานานพอควร ถ้าเธอเคยหกล้ม เธอก็จะเดินอย่างระมัดระวังมากขึ้น ไม่ใช่คิดจะไม่เดินอีกเลย บางครั้งคนเรา ก็ต้องยอม รับในสิ่งที่ตัวเองไม่เข้าใจ และต้องยอมรับในการตัดสินใจของคนอื่น ถึงมันจะไม่ดีกับเธอเลยก็ตาม เพราะเราเลือกแต่เหตุการณ์นี้ ให้เกิดกับชีวิตเราไม่ได้เสมอไป ความรักก็มีชีวิตเหมือนดอกไม้ และไม่มีแจกันใด จะถนอมความงามของดอกไม้ไว้ได้ตลอดไปหรอก ความเสียใจไม่ใช่เรื่องแปลก แต่หากเสียใจไม่จบสิ้น นั่นจึงแปลก ในขณะที่โลกหมุนรอบดวงอาทิตย์ มันก็ต้องไม่ลืมที่จะหมุนรอบตัวเอง ในขณะที่เธอรักใคร เธอก็ต้องไม่ลืมที่จะรักตัวเอง หากคนเรามีความรักได้ครั้งเดียวในชีวิต นั่นจึงควรร่ำร้องเมื่อรักได้สูญหาย แต่ความจริงแล้ว คนเรามีความรักได้หลายพันครั้งตลอดทั้งชีวิต เมื่อเธอรู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใคร นั่นคือสัญญาณเตือนว่า เธอควรให้ความสำคัญกับตัวเองได้แล้ว คนเราสามารถจำอะไรก็ได้ แต่เมื่อจำแล้ว กลับไม่สามารถเลือกที่จะลืมบางส่วนของมันได้ แต่เลือกที่จะนึกถึงมันให้น้อยที่สุดได้ ไม่ว่าความรักจะทำให้วันนี้ของเธอปวดร้าวยังไง แค่ครั้งหนึ่ง เธอเคยได้รักจากคนที่อยากรัก เธอก็โชคดีมากแล้ว สำหรับบางคน ถ้าจะรัก ก็ยังไม่เจ็บ ถ้าเคยรัก ก็แค่เคยเจ็บ แต่ถ้ายังรัก ก็จะยังเจ็บ ขึ้นอยู่กับว่า เธออยากเป็นแค่คนที่เคยเจ็บ หรืออยากเป็นคนที่ยังเจ็บอยู่ทุกวัน เธอเคยฝืนใจรับใบปลิว ที่แจกตามหน้าห้างสรรพสินค้า เพราะเกรงใจคนแจกมันและ บางที อาจมีคนรับความรักของเธอไป เพราะเหตุผลอย่างเดียวกัน สุดท้าย เขาก็ทิ้งมัน เหมือนกับที่เธอทิ้งใบปลิวนั่นแหละ คนบางคน เป็นเพื่อนที่ดีได้ เป็นพี่ที่ดีได้ เป็นน้องที่ดีได้ แต่เป็นคนรักที่ดีไม่ได้ ก็ควรให้เขาเป็นในสิ่งที่เขาเป็นได้ และเป็นได้ดี หลายๆสิ่งในโลก ล้วนถูกสร้างมาให้มีด้านตรงข้าม มันจึงต้องมีจุดผกผันแปรเปลี่ยน ความรักก็มีจุดเปลี่ยนของมัน จึงเป็นเรื่องจำเป็น ที่เธอต้องยอมรับมันให้ได้ แก้วกาแฟใบโปรด แตกไปเสียแล้ว เก็บไว้ก็บาดมือ ความรัก จากไปเสียเสียแล้ว เก็บไว้ก็บาดใจ สำหรับความรักที่ผ่านมา ควรแยกให้ได้ว่า อะไรควรจำไว้ประทับใจ อะไรควรจำไว้เป็นบทเรียน ค่ำคืนแห่งความเงียบเหงา ไม่ได้ยาวนานไปกว่าคืนไหนๆ หรอก อีกไม่นานก็เช้า ชีวิตก็วุ่นวายเหมือนเดิมแล้ว หนังสือเล่มไหนที่อ่านแล้วไม่ถูกใจ ก็ไม่ต้องกลับไปอ่านรอบสอง ความทรงจำที่นึกถึงแล้วเจ็บปวด ก็อย่าไปนึกถึงมันเป็นครั้งที่สอง เมื่ออ่อนแอจนถึงที่สุด ความเข้มแข็งจะเข้ามาแทนที่ เมื่อเธออยากให้หัวใจมีความรัก ก็ต้องยินยอมที่จะให้มันเจ็บปวด เหมือนเด็กที่อยากจะเดิน ก็ต้องยินยอมที่จะล้มลุกคลุกคลาน ความรู้สึกสูญเสีย ร้ายแรงเสมอ สำหรับคนที่ไม่ยอมรับความจริง ความเจ็บปวด ไม่ได้ต้องการเวลาเพียงไม่กี่วันในการรักษา ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่า เธอจะเลิกเจ็บปวดเมื่อไหร่ แต่มันอยู่ที่ว่า เธอจะใช้ชีวิตในขณะที่ยังเจ็บปวดอย่างไรต่างหาก คนที่ควรรัก อาจไม่ใช่คนที่เธอรัก อาจไม่ใช่คนที่รักเธอ อาจไม่ใช่คนที่รักกันมาก่อน อาจไม่ใช่คนที่กำลังรักอยู่ อาจไม่ใช่คนที่คิดจะรัก แต่คนที่ควรรัก อาจเป็นคนที่เธอยังไม่เคยรักเลยก็ได้ ทำไมต้องเรียกร้องความรักจากคนๆเ ดียว ในเมื่อเธอก็มีความรักจากคนรอบข้างมากมาย ไม่มีความเจ็บปวดครั้งใด ไม่ให้ประโยชน์กับชีวิต ขึ้นอยู่กับว่า เธอรู้จักที่จะใช้ความเจ็บปวดนั้นทำให้เธอเข้มแข็ง หรือปล่อยให้มันทิ่มแทง จนเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า การเปลี่ยนแปลง เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นง่ายที่สุด และยอมรับได้ยากที่สุด แต่เมื่อเรายอมรับได้แล้ว มันก็จะเป็นเรื่องธรรมดาที่สุด ความรักไม่ได้ทำร้ายใคร แต่คนเรามักใช้มันทำร้ายตัวเอง เด็กที่เพิ่งหกล้ม อย่าไปถามเขาว่า เจ็บมากมั้ย หายเจ็บหรือยัง นั่นจะทำให้เขายิ่งร้องไห้ หัวใจที่เจ็บปวด ก็อย่าไปถามซ้ำๆ ถึงความเจ็บนั้นเลย ความเจ็บปวดที่ร้ายแรงที่สุด คือ ความเจ็บปวดที่เธอเฝ้าคิดถึงแต่มันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าเธอเคยล้ม เธอก็จะเดินอย่างระมัดระวังมากขึ้น นั่นเองคือเหตุผลว่า ทำไมคนเราจึงต้องเจ็บปวดเสียบ้าง ถ้าความรักของเธอเหมือนดอกไม้ หัวใจเขา เหมือนทะเลทราย คงเปล่าประโยชน์ ที่เธอจะปลูกดอกไม้ให้งดงามในทะเลทราย ระหว่างการเดินทาง หากมีเพื่อนร่วมทางสักคน ก็นับว่าเป็นโชคดีของเธอแล้ว และเมื่อเขาจำเป็นต้องแยกไป เธอควรขอบคุณที่เขาร่วมทางมา ไม่ใช่ตัดรอนต่อว่า ที่เขาแยกทางไป ว่ากันว่า ช่วงชีวิตของคนเรามีจำกัด ยิ่งใช้เวลาไปกับความเศร้าโศกนานเท่าไหร่ ก็จะเหลือช่วงเวลาที่ดี ลดน้อยลง

แอบรัก

ฉันชอบความรู้สึกของการได้ "แอบรัก" ใครซักคน หนึ่งชีวิตของคนเราถ้าได้รู้สึกถึง... "ความรักแบบไม่ครอบครอง" บ้าง ก็คงจะดีไม่น้อย โลกคงไม่วุ่นวายไม่ยื้อแย่งไม่ครอบครอง และความรักก็คงจะไม่ "เห็นแก่ตัว" อย่างที่ดำเนินอยู่ ขึ้นชื่อว่า "แอบรัก" แล้วล่ะก็... ฉันเชื่อว่ามันไม่ใช่อาการที่ต้องการจะเปิดเผยตัวไม่อยากให้ใครได้รู้ได้เห็น ความสุขเกิดขึ้นได้ในมุมเงียบๆและปราศจากการครอบครอง ความรักแบบเงียบกริบสอนให้คนปล่อยวาง และหัวใจอ่อนโยน ไม่ปรารถนาอะไรมากไปกว่าการได้รัก และมากที่สุดก็คงจะเป็นแค่ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่า ..."รัก"… เท่านั้นเองที่ความรักต้องการ... คงเหมือนกับไม่ขีดไฟแอบหลงรักดอกทานตะวัน สุดท้ายมันก็ต้องการแค่เพียงแค่ให้ดอกทานตะวันหันมองแสงอันน้อยนิดของมัน... แม้จะเป็นแสงสุดท้ายที่ถูกจุดขึ้นเพื่อดับลงตลอดกาลก็ตาม เชื่อไหม???... ฉันเคยรู้จักคนๆนึงที่แอบรักใครอีกคนได้นานเป็นปีๆ โดยไม่เคยแสดงตัวต่อความรักของเขา หญิงสาวใช้โทรศัพท์เป็นสื่อแสดงความรู้สึกตลอดมา ทุกคืน...เธอจะยกหูโทรหาเขา แม้บางครั้งด้วยคำพูดสั้นๆแค่ว่า "นอนหลับฝันดี" เท่านั้นก็ตาม ชายหนุ่มไม่เคยเห็นหน้าเธอ ทั้งที่ความเป็นจริงนั้นเธออยู่รอบตัวเค้าตลอดเวลา ...เธอเคยเดินผ่านเขาใกล้กันแค่เอื้อมมือคว้า แต่เขาไม่รู้จักเธอ... ...เธอเคยสบตาเขาแต่เขาไม่เห็นแววตาเธอ... ...เธอเคยยืนตรงหน้าเขาแล้ว(แอบ)ฟังเขาพูดคุยกับเพื่อนของเขา แต่เค้าไม่ได้พูดกับเธอ... ทั้งหมดเป็นความสุขของหญิงสาว... "สุขที่ได้เห็นเขาโดยที่เขาไม่จำเป็นจะต้องเห็นเธอ" การติดต่อของเค้าและเธอสิ้นสุดลง ในวันที่ชายหนุ่มมีคนรักที่แสดงตัวอย่างชัดเจน เค้าเลือกที่จะรักคนอื่นเพราะในความคิดของเค้า ...หญิงสาวไม่มีตัวตน... หญิงสาวห่างออกมาไม่อนุญาตให้ตัวเองเข้าใกล้เค้าอีก เธอคำนึงถึงความถูกต้องและ...ทุกอย่างย่อมมีเจ้าของเมื่อถึงเวลา ...ความรักของเธอบริสุทธิ์เกินกว่าจะทำร้ายใคร... ในเมื่อชายหนุ่มเลือกที่ปักดอกไม้อื่นลงบนแจกันของเค้า ต่อให้เธอสวยงามกว่าดอกไม้ดอกนั้นเพียงใดเธอก็ไม่อาจแสดงตัวได้... แต่เธออนุญาตหัวใจให้รักเค้าได้เท่าเดิมและคงจะไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้ เพราะ "รักแท้" สอนให้เธอมีความสุขได้ แม้ "ไม่ได้เป็นเจ้าของ" หรือ "ถูกครอบครอง" และ "รักแท้" นี่เองที่จะทำให้ดอกไม้อย่างเธอไม่มีวันแห้งเหี่ยว "แม้ว่าเธอจะเป็นดอกไม้ไร้ชื่อ... ที่ไร้แจกันตลอดไป...ก็ตาม"

ความรักเหมือน นาฬิกา

ใครที่ใส่นาฬิกาบ่อย ๆ จนติด คงจะรู้สึกได้ . . . ในวันที่นาฬิกาหายไปจากข้อมือ ฉันเอง . . . ก็เป็นคนที่ผูกนาฬิกามาตลอด . . . หากวันไหนลืมจะรู้สึกว่า . . . บางอย่างมันหายไป มันว่าง ๆ และขัดเขินทุกครั้ง . . . ที่ยกข้อมือที่ว่างเปล่าขึ้นมาดู เมื่อราวสองปีก่อน . . . ที่นาฬิกาเรือนโปรดของฉันพัง ด้วยความไม่มีสติ . . . ฉันเอาข้อมือไปทุบผนังห้องน้ำเล่น ๆ โชคร้าย . . . ที่มือไม่เป็นอะไร นาฬิกาต่างหากที่พินาศ .. กระจกร้าว ฉันถอดมันออกวางไว้ . . . ไม่ยอมเอาไปซ่อม ด้วยว่า . . . รู้สึกถึงภาพเก่า และวันเวลาที่เก็บอยู่ในนั้น ฉัน . . . เลิกใส่นาฬิกา และพบว่า ตัวเองมีอาการยกข้อมือเก้อ เก้ออ . . . อยู่เป็นเวลานานพอดู ความเคยชินของคนเรา เกิดขึ้น . . . เมื่อเราทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นประจำ . . . ในระยะเวลานานพอควร และยังคงความเคยชินอยู่ เมื่อสิ่งหนึ่งสิ่งนั้นหายไปในระยะแรก ๆ จนเวลาผ่านไปนาน . . . ฉันจึงเริ่มชิน . . . กับการแอบมองเข็มนาฬิกาบนข้อมือคนอื่น เวลาผ่านไป พร้อมกับบาดแผลที่เริ่มเลือนหาย ฉันคิดโง่ ๆ ว่า . . . ภาพเหล่านั้นจะตายไปพร้อมนาฬิกา แต่มันไม่ใช่ ฉันตัดสินใจซ่อมนาฬิกา เมื่อมันกลับมาวันแรก ๆ ฉันรู้สึกไม่คุ้น จนถึงตอนนี้ . . . ก็ยังไม่คุ้น ฉันยังแอบมอง . . . นาฬิกาบนข้อมือคนอื่น อยู่เหมือนเดิม ฉันรู้สึกเขินแกมขำทุกครั้ง . . . ที่แอบมองข้อมือคนอื่น ทั้ง ๆ ที่มีนาฬิกาอยู่บนข้อมือของตัวเอง ฉันนึกถึงใครบางคน . . . ที่มักจะปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเสมอ ๆ ในบางช่วง ที่เขาหายหน้าหายเสียงไป . . . ฉันรู้สึกขาด ๆ แต่ก็เพียงชั่วเวลาสั้น ๆ ในบางครั้ง . . . ฉันพอใจที่มีเขาอยู่ใกล้ ๆ ในวันที่ไม่แข็งแรง . . . แต่ . . . ในบางครั้งฉันกลับรู้สึกพอใจ กับการได้เดินคนเดียว . . . เดี่ยวเดี่ยวในวันว่าง หรือเป็นความผูกพัน หรือเป็นเพียงความเคยชิน หัวใจฉัน . . . ยังตอบคำถามได้ไม่กระจ่างชัดนัก คนเราจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อ . . . สูญเสียสิ่งนั้นไป ฉันมักได้ยินใคร ๆ พูด แต่ . . . ฉันกลับคิดว่า หากฉันยังมองไม่เห็น ฉันน่าจะยอมเสียไปดีกว่า . . . เพื่อให้ซึ้งถึงคุณค่านั้น ฉัน . . . ไม่อยากเอาเปรียบเขา หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความคุ้นเคย ที่ไม่ใช่ความผูกพัน ฉัน . . . ไม่อยากโกหกตัวเอง หากจะรั้งเขาไว้ . . . ด้วยความไม่แน่ชัด ฉันมีคำถาม . . . ที่ยังขบไม่แตกกับคำว่า . . . ผูกพัน หรือว่าจะเป็นแค่คุ้นเคย บางที . . . มันอาจจะเป็นการดี หากฉันจะอยู่ห่าง ๆ หรือตัดขาด เพื่อให้รู้จัก . . . หัวใจของตัวเองมากขึ้น กับใครบางคน . . . ที่ขาดหายไปจากชีวิต อาจเป็นเหมือน . . . นาฬิกาที่ขาดสาย อาจรู้สึกแปลบ ๆ และมองหากับการหายไปในช่วงแรก แต่ไม่นาน . . . คงจะชิน

ในเมื่อไม่รักแล้ว ก็ปล่อยมันไปเถอะนะ T_T

มันเป็นเรื่องธรรมดา หากความรักของคนสองคนเดินมาถึงทางตัน ไม่สามารถจูงมือกันไปได้ตลอดรอดฝั่ง เหมือนอย่างที่วาดฝันไว้ ก็ถึงเวลาของการ "เลิกรา" แต่มีบางคู่ที่รู้ทั้งรู้ว่ายังไงซะรักครั้งนี้ก็ไปด้วยกันไม่รอด ก็ยังพยายามฝืน ยื้อ ดันทุรัง เพื่อจะรักษาสถานภาพของคำว่า "คนรัก" เอาไว้ให้นานที่สุด จนสุดท้ายแล้วทุกอย่างก็ต้องจบลง และจากลากันไปด้วยความรู้สึกไม่ดี            เชื่อเถอะว่า...จากคนเคยรักกันจนหมดใจ หากวันใดวันหนึ่ง ใครคนใดคนหนึ่งหมดใจหรือปันใจ อีกฝ่ายต้องรับรู้หรือสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น เพราะอะไร ๆ ก็คงไม่เหมือนเคย...จากเดิมที่ไม่ว่าจะเอาทำอะไร เขาหรือเธอก็จะสนับสนุน เห็นดีเห็นงาม และคอยให้คำปรึกษา เมื่อหมดรักกลับขวางไปซะทุกอย่าง แถมบางทียังชอบพูดจาประชดประชันเสมอ หรือจากเดิมที่นึกถึงเราเป็นคนแรก ไม่ว่าจะทำอะไรก็คอยถามไถ่หรือขอคำปรึกษา กลับกลายเป็นเราคือคนสุดท้ายที่รู้เรื่องของเขาหรือเธอ เป็นต้น            ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ว่าคุณทั้งคู่จะพยายามฝืนต่อไปแค่ไหน ยื้อด้วยวิธีอะไร สุดท้ายทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องจบลงอยู่ดี ทำไมไม่หันหน้าคุยกันว่า ณ ตอนนี้ความรู้สึกที่มีให้กันและกันเป็นอย่างไร รู้สึกเฉย ๆ เหมือนเป็นเพื่อน รู้สึกเหมือนเป็นพี่เป็นน้อง หรือความรู้สึกแบบคนรักมันค่อย ๆ หายไปตามกาลเวลา ฯลฯ จากนั้นอาจจะลองมาปรับเปลี่ยนเติมความหวานให้กันและกันดู เผื่อความรู้สึกต่าง ๆ จะกลับมาเหมือนเดิม หากมันยังไม่ดีขึ้น ทางเลือกสุดท้ายคงเป็นการตัดสินใจ "เลิกรา" จากกันด้วยดี             จริงอยู่ว่าการจากลาใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะความพันผูกที่มีให้แก่กันและกัน ความรู้สึกดี ๆ ที่เคยทำร่วมกัน มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะ "ตัดขาด" กันไปได้ง่าย ๆ ทางที่ดีอยากให้คุณทั้งคู่ลองคิดถึงวันข้างหน้า จะเจ็บตอนนี้ หรือเจ็บปวดช้ำใจต่อไปเรื่อย ๆ ไม่มีที่สิ้นสุด             ทำไมไม่เก็บช่วงเวลาดี ๆ ที่เคยมีด้วยกัน ไว้ให้เป็นความทรงจำดี ๆ ที่หวนคิดถึงทีไรแล้วใจยิ้มได้ทุกครั้ง เพียงแค่ยอมเป็นคนใจแข็งพอ ตัดใจหันหลังเดินจากมาตอนนี้ ดีกว่าเจ็บช้ำต่อไปเรื่อย ๆ และคิดซะว่าอย่างน้อยเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ มาแค่ได้รู้จักกัน แต่ไม่ได้เป็นคู่กัน

สอนวิธีการเล่นฮูล่าฮูป

ใครๆก็คงทราบดีแล้วว่า ฮูล่าฮู๊ป นี่ สามารถรถพุงได้จริง (ลองหา gogle ดูนะ) อันนี้คงไม่ต้องเถียงกัน

แต่มีปัญหาที่ว่า อยากเล่นแต่เล่นไม่เป็นน่ะสิ่  ผมก็เป็นคนหนึ่งที่เล่นไม่เป็น ก็ลองหาเทคนิคต่างๆนาๆ และพยายามจับจุดให้ได้ว่าเล่นยังไง ในที่สุด ก็ค้นพบ

-ส่วนใหญ่ที่เล่นกันไม่ได้นั้นมาจากการจับจังหวะไม่ได้ว่าจะหมุนเร็วหมุนช้า หรือหมุนทิศไหน อย่างไร  ซึ่งผมก็เป็นอย่างนั้น หมุนสองรอบ ก็ร่วงแล้ว หมุนเร็วๆ ก็ร่วง หมุนช้าๆก็ร่วง  ทีนี้ ก็คิดว่าทำอย่างไรจึงจะจับจังหวะมันได้

วิธีการ

เอา ฮูล่าฮูป มาคล้องที่แขนแล้วก็แกว่งมัน (เปรียบเหมือนท่อนแขนเป็นเอว) แล้วก็หมุนๆ ไปนั่นแหล่ะ เราก็จะรู้แล้วว่า อ้อ…. ต้องแกว่ง โยก แขนประมาณนี้นะมันถึงจะหมุนได้

ต่อมา

มาลองกับเอวของเรา  (กรณีผมนะำ ทำครั้งแรก มันทำได้เลย !!!!!!)  หมุนได้จริงๆ ประมาณครึ่งนาทีีก็หยุดเล่น (หยุดเล่นนะครับไม่ได้ตก) งง กับตัวเองอย่างมาก ว่าตรูทำได้ไงวะ   ทีนี้มาลองอีกหน ทำไม่ได้แล้ว  5555   แต่วันต่อมาก็มาหมุนกับแขนใหม่ จากนั้นก็ค่อยๆเริ่มชำนาญแล้ว